ساخت كد آهنگ

نمیدونم قضیه ی این نسل ما چیه..
اکثرمون شدیم مثل سربازی که خدمتش تموم شده میخاد بره خونه..ولی نمیتونه اون پادگان پر از خاطره رو ول کنه..از طرفیم میخاد بره خونه...
اصلا نمیدونه با خودش چند چنده...
ما هم الان همونیم...رُک بگم..با خودمون درگیریم...نمیدونم چرا!
هر روز به خودت میگی که از فردا بشینم درس بخونم فردا یه چیزی بشم...یا اینکه بعضیا مثل من میگن از فردا میشینم نمازمو میخونم...ولی.....
چی بگم...همش حرفه...هیچی به هیچی..
همیشه میخایم خودمونو هُل بدیم جلو..ولی زورمون نمیرسه..
زندگی نمیکنیم،فقط میگذرونیم...
کاش یه تلنگری به ما برسه تا بتونیم تو این جاده ی زندگی چرخ ارادمون بچرخه..
خیلی منتظر این تلنگریم..میدونم..ولی کو..نیست!!کسیم ماشاالله تو این دوره که زگهواره تا گور حسش نبود حس و حال نداره!
شایدم به قول بعضیا از ما دیگه گذشته..چمیدون!
کاش خدا یه هُلی به ما بده..دیگه خسته شدیم..
شاید یه عشق..شاید یه تصادف..شاید یه یه حرف...شاید.....
هنوز دارم دنبال اون حس میگردم..
اون تلنگره

به قول یه دوست که تو دلنوشتاش نوشته بود، خسته ام ازین فردین بازیا،خسته ام ازینایی که به اسم برادری نا برادری کردن...
اونایی که فقط ادای فردینو و این آدمارو درمیارن...
اونایی که به قول معروف مگسانند دور شیرینی...
فردینای زمان ما میدونی کجان؟؟
تا حالا شده بری بهشت زهرا؟؟؟رفتی اونجایی که یه سری پرچم ایران بالای قبرا آویزونه؟؟اونجایی که همیشه بوی گلاب میده..
آره..فردینای ما اونا بودن...الان به جاش یه سری اومدن جاشونو پر کردن!!!
یه سری که دیگه موهاشون بچه مثبتی نیست..هه...اصطلاحا بهشون میگن تایسونی..اونایی که به جای قرآن تو جیباشون (کارت ویزیته)!!
سلامتی اونی که پاشو رو مین گذاشت تا ما پامونو رو چمن بزاریم..
کجان اونایی که بهشون میگفتن داداش!!آخ..وقتی که بهشون میگفتی داداش چه قدر کیف میکردن..وقتی به هم میگفتن داداش ،دیگه حاضر بودن واسه هم جون بدن...
الان به هر کی واست 1000 تومن خرج میکنه میگن داداش!!!هر کیم نده که.........
سلامتی فردینای قدیم و فاکِر دین های جدید...هه..!!
به روح شهدا صلوات.

این روزا نسل من..
فقط به عقربه های ساعت نگاه میکنند و جز این کاری از دستشون بر نمیاد..
آدمای افسرده..جوونایی که هنوز وارد مرحله اصلی زندگی نشدن و سختی های زندگیو نچشیدن..از خم شدن کمرشون زیر مشکلات حرف میزنن!!جالبه!!
من نمیدونم شما به اختلافات خانوادگی و شکستای مزحک بین روابط دختر ها و پسرا میگین مشکلات زندگی؟؟
پس بزارین واستون از پدر خودم بگم که پسر بچه ای روستایی که تو سن 12سالگی برای خوندن درس مجبور به مهاجرت به شهرهای دیگه شد...
مجبور بود برای امرار معاش خودش گاهی اوقات از مدرسه بزنه تا زنده بمونه...تنها توی یک شهر غریب..!
برای اینکه درد بدنشو از شدت کار زیاد برای کارگری توی ساختمونا کم کنه ،به سیگار رو آورد..که یه ذره بهش التیام بده..
ولی الان چی؟؟
پسرای نسل من دود رو انتخاب میکنن به خاطر اینکه خودشونو بزرگتر از ا.ن چیزی که هستن نشون بدن...برچسب مرد بودن به خودشون میزنن...!
تا حالا شده فکر کنی هدفت از زندگی چیه؟؟به چند سال آیندت فکر کردی که چی قراره بشه؟؟
به خدا سختی هایی که شما ازون حرف میزنین برای پدرای شما یه جور تفریح یا بازی تو کودکی بوده برای کسب تجربه.
پس بیاین یه ذره این افسردگی های الکی رو کنار بذاریم و سعی نکنین اونچه که نیستین رو به بقیه نشون بدین..
دود بوی شیر دهنتون رو نمیبره!
زندگی رو جدی بگیرید...
تا حسرت گذشته رو نخورید..ای کاش که ای کاش های نسل من کم بشه..به امید اینکه دیگه کسی نگه ای کاش
 

ســــــــــلا م به دوستان..اینجا میخوام راجب نسل بعد از نسل سوختمون بگم..یه کم حرف..یه کم درد دل
راجب نسلی که به نسل خاکستری معروفه....یعنی :
دهه هـــــــــــــــــفتـــــــــــــــــــادیا
بریم که رفته باشیم..
یا علی